Przeniesione z poezja-polska.pl :

internetowy | POEZJA I OKOLICE | O POEZJI Autor RE: Jest jeszcze inny rodzaj poezji Anastazya 

Użytkownik 

Postów: 50 

Miejscowość: gdzieś z bieszczad 

Data rejestracji: 27.02.11 Dodane dnia 09.09.2013 15:28 Najbardziej polubiłam `Akwarium` i `Czas Powrotu`, zwłaszcza ostatnia strofka, uroczo smutna. Takie lubię, sama piszę smutek. 

Gratuluję Autorce o nicku Moja Wyspa. 

Pozdrawiam. 

autorka: abirecka 

Postów: 407 

Miejscowość: Wieliczka 

Data rejestracji: 01.06.11 Dodane dnia 07.09.2013 20:30 Rec. jednego wirtualnego tomiku autorstwa Pani ukrywającej się pod pseudonimem MojaWyspa zatytułowanego Barwy słów (Łańcut 2012): 

Motto: O użytkowniku -  

SZUKAM - szukam dla moich wierszy miejsca, gdzie się przytulić, ukryć mogą - może spojrzenia, może serca a może pójdę swoją drogą milcząc, sekretów nie zdradzając i tym się nie przejmując wcale, że gdy znudzone psy szczekają - słów karawana idzie dalej. 

Bardzo mnie (i nie tylko mnie) brakuje na Portalach Jej cudownych, mądrych, ciepłych strofek. Ostatni raz na Forum [PubliXo.com.] zameldowała się w pierwszy dzień zimy 2012 roku; w maju bieżącego roku przesłała mi na prywatny mail część pierwszą swojego wirtualnego tomu pt. Odcienie chwil.  

Danusia, czyli MojaWyspa, obok Leopolda Staffa (par.: Wysokie drzewa i Barwa miodu), Beaty Obertyńskiej (np.: Klonowe motyle, Miód i piołun czy Grudki kadzidła) i Marii Czerkawskiej (Gusła, Zielony cień) jest mistrzynią liryki krajobrazu swoich rodzinnych stron.  

Bo to rzeczywiście trzeba mieć zapisany w genach swoistego rodzaju praktycyzm oraz poetyczność; kresowy zaśpiew w melodyce wierszy i muzykę w mowie potocznej; labilność nastrojów; zapatrzenie się i na rzeczywistość, i w niebo: ten ustawiczny spektakl światła w jego różnorodnych błękitach, blaskach oraz chmurach.  

Z ofiarowanego mi zbioru wybrałam, zachowując chronologię Autorki, piętnaście krótkich wierszy, tworzących swoistą mini antologię. Zresztą nader cenną kolekcję przepięknych liryków, jakich nie powstydziłaby się któraś z prestiżowych oficyn wydawniczych:  

TA WIOSNA  

mam czasu dość i dosyć siebie  

nie mam się po co  

dokąd  

spieszyć  

więc patrzę tylko  

i nie czekam  

a wokół tańczy pył słoneczny  

AKWARIUM  

pływam pomiędzy biurkiem a ścianą  

przejrzystość szyb mnie nie ukryje  

pływam  

wśród wodorostów spojrzeń  

w łusce uprzejmych słów  

po szyję  

21 maja, świt  

mgła się za słońcem ciągnie  

jak poły szlafroka  

na posadzce nieba ani śladu chmur  

pełno tych różowości  

tak miłych dla oka  

dzień otwiera  

ptaków niewidzialny chór  

21.05.2012  

CZARODZIEJKI  

spotkały się wraz  

czarodziejki  

malują  

dwa światy w jeden  

barwy zmieszane ze światłem  

śpiewają a capella

CÓŻ JEST?  

cóż jest piękniejszego, niż brzozy na wietrze  

zanurzone w nurcie płynących obłoków,  

gdy niebo zmęczone błękit słońcem przetrze  

one dzień kołyszą od świtu do zmroku  

08.06.2012  

GORZKI MIÓD  

moja głowa  

cichy senny ul  

tyle w nim ciągle brzęczy  

złotoskrzydłych słów  

teraz śpią jeszcze  

wcześnie dla nich  

lecieć na swobodę  

plamią  

puste kartki  

wiersza gorzkim miodem  

05.06.2012  

DOKĄD  

droga jak strumień: chłodny i głęboki;  

krąg drzew milczeniem jej spokój otacza  

wysoko nad nią schylone obłoki,  

wiatr tu granice szelestem wyznacza  

przysiada słońce na przydrożnym drzewie,  

ptaki od blasku śpiewem oczy chronią;  

dokąd prowadzi? sama tego nie wiem  

a ludzie ciągle pytają mnie o nią  

26.05.2012  

O CZWARTEJ  

dopiero czwarta  

już nie śpię  

rozmyślam  

jak unieść świat na barkach  

i przewlec nitkę czasu  

przez cienkie źdźbło  

tygodnia  

04.06.2012  

PIÓRA  

na niebie  

rosną pióra  

buszuje w chmurach  

wiatr  

błękitem drży powietrze  

w chłód zamieniony  

blask  

PRZEMIJA  

czas na gałęziach stygnie  

wysycha cień  

wietrzeje zapach  

przechodzi lato  

po krawędzi  

przewróconego świata  

28.08.2011  

ŻAR  

słońce ścieka brzęczeniem  

z białego urwiska  

skwierczy południe  

w rozpalonych oczach;  

topola klaszcze cieniem,  

na lęk się zanosi -  

za mało dnia  

do jutra,  

by czekać spokojnie  

2011  

NIEPOTRZEBNIE  

wiem: niepotrzebnie się szarpię  

niemal na każdym kroku,  

kiedyś mnie w końcu ogarnie  

ta moja strefa mroku 

09.07.2011  

NA CHWILĘ  

nagle  

zamyślę się tobą  

zakrztuszę  

zachłysnę jak winem  

popłynę  

wprost do nieba  

błękitną milą  

w ramion twych  

nagi drżeniem  

bluszcz  

18.03.2012  

CZAS POWROTU  

tyle nadziei zeschło, zblakło -  

lato pakuje dni walizki,  

w pokojach drga słoneczne światło  

przesiane przez żaluzje liści  

tyle wydarzeń się nie stało,  

tyle czekania nadaremnie  

gdzieś pogubiłam, czasu mało,  

jesień obejdzie się beze mnie  

wynoszę życie do lamusa  

i w ogień wrzucam wszystkie myśli,  

choć piecze wstyd, nie boli dusza;  

będzie przestronniej, jaśniej, czyściej  

dla wszystkich, którzy będą po mnie  

a ja? cóż ja, ot, plamka cienia:  

łatwo przeoczyć i zapomnieć  

jak wszystko, czego nigdzie nie ma  

2011  

mam tylko słowa  

(dla Neli)  

to moje bogactwo  

mogę rozesłać  

ku tobie, na wiatr  

popełnię wobec czasu  

świętokradztwo:  

oddam ci  

któreś  

z mych ostatnich lat  

01.03.2012  

Sama nazwała siebie chwastem, a przecież te pozornie bezużyteczne roślinki podtrzymują biocenozę naszych ogrodów, łąk, pól oraz lasów. Poniżej prezentuję przekopiowane z mojej (byłej niestety, za to aż w 11 odsłonach Kafejki krytycznoliterackiej egzystującej na jednym z literackich portali [Poeto.pl], żywotem której Czytelnicy owego Forum nie byli jakoś specjalnie zainteresowani) swoje uwagi na temat poetyckiego fenomenu tej niby prowincjonalnej, pani, jaką jest MojaWyspa.  

O dobroczynno niepotrzebnym [bo chwasty] ich działaniu napisał niejeden zielarz jak chociażby św. Hildegarda z Bingen czy prawie powszechnie znana niemiecka fitoterapeutka Maria Treben.  

Weźmy np. taki perz rozłogowy: uporczywe dziadostwo, rozłazi się na boki, wystrzela pylącymi wiechami, zagłuszając swym zielskiem grzędy oraz grządki.  

A tymczasem ten sam perz, to jeden z niezbędnych komponentów mieszanek ziołowych w schorzeniach nerek i pęcherza, składnik m. in. pasty Fitolizyna. Analogicznie doń: nawłoć [rodzima mimoza].  

Czyści krew rozkrzewiona pokrzywa [korzeń i parzące liście] pomagając zarazem w schorzeniach reumatycznych, żółty niczym ludzka zawiść: wrotycz z kolei doskonały na pasożyty.  

Szafirowy bławatek [chwast, a jakże] niezbędny w chorobach oczu, nawet biblijnie nieprzydatny, przysłowiowy kąkol, to na Podlasiu bywa używany [nasiona] do uspokajania uporczywego kaszlu. A co powiedzieć o takim, z Sylimarolem kojarzonym ostem?

Chwasty, prócz tego, iż użyteczne, są również bardzo piękne. Koniczyny, przeloty, lucerny, łódeczkowate komocnice, gorczyce, zwane dziką malwą, łopiany czy wreszcie rozmaici uciekinierzy z ogrodów botanicznych: perskie przetaczniki, kosmosy-ponętki, lebiodki-oregano, dzikie majeranki, lawendy i lawendyny, mydlnice, szałwie, melisy etc. etc.

Z wierszami jest podobnie: wysiane, rozsiane, rozplenione. Piękne urodą ugoru i niekoszonej łąki. Czarujące w wirydarzach nieplewionych.

W związku z tym, nader spokojna jestem o losy poezji MojejWyspy, która, dzień w dzień, tylko w innym ujęciu, pod innym kątem oświetlenia, (pół)mroku, cienia oraz półcienia obraca, przybliża, oddala, przesuwa, odsuwa, przysuwa niejednokrotnie wciąż ten sam motyw róży, chmury, smutku, uśmiechu, ptaka (w locie, na gałęzi, parapecie, na dachu samochodu, na telewizyjnej antenie, na kiwającej, spróchniałej sztachecie, czy innych obiektach (nie)ożywionych) bowiem pisząc dla siebie oraz dla określonej grupki sprawia analogiczną radość niczym owe kwitnące chwasty: namolne, wybuchające krzykiem kolorów i zapachów, dlatego więc żadną nie jest prawdą Jej gorzkawo cierpkawa konstatacja, że: i choćbym nie wiem jak kusiła / barwami wierszy, słów odblaskiem / jestem skazana na niepamięć, / bo ciągle jestem tylko chwastem. 

Czyżby?

Dopisek: befany_di_campi, czyli skromnej abireckiej: Twój, połączony z ilustracją, wiersz, osobliwie konweniuje mi z `Wodami letejskimi` Pawła Muratowa, a mianowicie Sceną alegoryczną Giovanni`ego Belliniego :)))

Serdecznie :)))